door Wim van Hoof
Onlangs kwam ik via Nollie Dollie (editie 2025, red), een jaarlijks festival bij de Bolster, in contact met Ad van Korven. Hij vertelde mij dat hij bezig is met het schrijven van een verhaal over Jong Nederland Diessen in Hers en geens dur Diessen, deel 33. Ad vroeg mij of ik een stuk wilde schrijven over het behalen van de nationale titel in 1976, tijdens het Nationaal Kampioenschapstoernooi in Liessel, en vooral hóe wij dat hadden bereikt.
Het team
Ons team bestond uit zeven personen. We noemden ons de Rode Ster en droegen een zwart T-shirt met een rode ster erop. Als seniorengroep van 17 jaar oud wisten wij de nationale titel naar Diessen te halen. Daarvoor hadden we al het districtstoernooi én het provinciaal kampioenschap gewonnen. De smaak was dus te pakken, en dat maakte ons nog fanatieker om de grootste prijs binnen te slepen.
De 7 teamleden van Rode Ster met rugnummers.
Aan zo’n toernooi deden ongeveer vijftien teams mee. Tijdens het nationale kampioenschap streden de beste teams uit alle provincies tegen elkaar. Natuurlijk hadden wij flink getraind. Onze conditie moest op peil zijn, en daarnaast oefenden we zowel handbal als volleybal, zodat we optimaal voorbereid aan de start verschenen.
Het toernooi
Zo’n weekend bestond uit verschillende activiteiten, waar je telkens punten voor kreeg. De onderdelen waren onder andere:
• sport en spel (handbal en volleybal);
• een tocht met uiteenlopende opdrachten;
• een gezamenlijke creativiteitsopdracht;
• een toneel- of zangopdracht;
• en het afleggen van een hindernisparcours.
Daarnaast werd ook beoordeeld of de tent netjes was opgezet en verzorgd van binnen én buiten. Er waren bovendien punten te verdienen voor sportiviteit, zowel onderling als tegenover andere teams.
Op zondagmiddag vond de prijsuitreiking plaats. De spanning was groot, maar uiteindelijk bleken wij, de stoere jongens uit Diessen, de felbegeerde titel te hebben gewonnen – mét luid gejuich natuurlijk!
Naast de beker voor het kampioenschap mochten we ook nog de sportiviteitsprijs mee naar huis nemen.
Artikel uit het Nieuwsblad van het Zuiden.
De geschiedenis van de Rode Ster
Wij waren al op jonge leeftijd lid geworden van Jong Nederland. Eerst waren we Rakkers, later Junioren en uiteindelijk Senioren. De wekelijkse bijeenkomsten vonden eerst plaats in het Patronaat en daarna in de twee witte blokhutten in het bosgebied ’t Stuk. Later verhuisden we naar de blokhut in ’t Turkaa en uiteindelijk naar ’t Stukhutje aan de Beerseweg.
Iedere bijeenkomst begon met het hijsen van de vlag, keurig in het gelid, gevolgd door het geza-menlijk opzeggen van de Jong Nederland-wet. Daarna deden we van alles: pionieren (bijvoor-beeld een vlot bouwen), hutten maken, knopen leren, sporten, handenarbeid, bosspelen, gezel-schapsspelletjes en tochten te voet of per fiets. Na afloop ruimden we samen alles op. Discipli-ne, eenheid en sportiviteit stonden hoog in het vaandel en groeiden vanzelf mee met de groep.
Onze favoriete activiteiten waren de bosspelen. Vaak werden er spannende varianten bedacht, zoals een schat verstoppen en die van de tegen-partij proberen te veroveren. Wie de zware kist als eerste bij de blokhut bracht, was de winnaar.
Samen plezier maken
We hadden het ontzettend fijn samen. Iedere week kwamen we terug, vol enthousiasme. Er werd gestoeid en gespeeld, maar altijd sportief – ruzie kan ik me niet herinneren. Wild en fana-tiek waren we wél. Meestal kwamen we vies thuis, maar dat hoorde erbij.
t Stukhutje, een vrijgekomen noodlokaaltje van de Hag-horstse kleuterschool, werd in 1971 aan de Beerseweg geplaatst.
Bij de opening van de Bolster in 1984 was de vlag van Rode Ster een van de vele vlaggen in de sportzaal.
Ook naast de bijeenkomsten trokken we veel met elkaar op. Rond onze 15e tot 17e gingen we samen uit en beleefden we allerlei avonturen. Daarnaast gingen we jaarlijks een week op kamp, steeds naar een andere plek in het land. De leiding deed enorm haar best om er elke keer een gevarieerd programma van te maken: nacht-spelen, kampvuur, zang, toneel, barbecue, zwemmen – noem maar op. Weekendjes weg en deelname aan toernooien hoorden er ook bij.
We waren bovendien lid van de KPJ (Katholieke Plattelands Jongeren, red.) in Diessen, waar we handbalden en zelfs meededen aan gymnastische oefeningen (“oefening draaien”) op muziek. Onze leiders Harrie en Jos Reijrink waren bijzonder fanatiek en wisten dat enthousiasme op ons over te brengen.
De kracht van teamgeest
Door de jaren heen leerden we elkaar steeds beter kennen. We wisten precies wat ieders sterke en minder sterke kanten waren. Zo groeide er vanzelf een hechte band. Die teamgeest was de basis van ons succes. We hadden alles voor elkaar over en konden daardoor boven onszelf uitstijgen.
‘Staatsieportret’, van de kampioensploeg. Herkenbaar zijn Perry van Bijsterveldt, Wim van Hoof en Peter Timmer-mans. Boven: De fotograaf koos voor een opmerkelijke compositie door de gezichten weg te laten. Het zijn vlnr Johan van Doormaal, Wil Schepens, Ad Basten en Ad Hendrikx.
Ik herinner me nog de start van de hindernisbaan tijdens het nationaal kampioenschap: de blik in onze ogen was die van pitbulls – alles en iedereen aan de kant!
De overwinning gaf ons enorme trots. Toen we terugkwamen in Diessen werden we met een tractor en platte wagen door het dorp gereden, voorafgegaan door de harmonie met muziek en tromgeroff el. Voor ons als 17-jarigen was dat een unieke belevenis.
Daarna volgde een receptie in zaal De Eikelaar, waar familie, vrienden, gemeente en andere in-woners ons kwamen feliciteren. Samen proost-ten we op dit bijzondere moment. Ook kregen we een heerlijke maaltijd aangeboden door Jan van Hoof (kastelein van De Eikelaar, red).
Jan van Hoof, kastelein van de Eikelaar feliciteert de nati-onaal kampioen. Herkenbaar in beeld zijn van rechts naar links: Johan van Doormaal, Ad Basten, Wim van Hoof, Perry van Bijsterveldt, Peter Timmermans en Ad Hendrikx (met witte hoedje)
Jan van Hoof bood de kampioensploeg een maaltijd aan in de Eikelaar.
Bedankje
Bij deze wil ik, namens de hele groep, alle leiders door de jaren heen hartelijk bedanken voor hun inzet en betrokkenheid. Dankzij jullie heb-ben wij geweldige activiteiten en onvergetelijke jeugdjaren gehad. Sommigen van ons zijn later zelf leider geworden bij Jong Nederland.
Een band voor het leven
De vriendschap die we toen hebben opgebouwd, heeft ons altijd verbonden. We kwamen op el-kaars bruiloften, jubilea en kraamvisites, en or-ganiseerden regelmatig reünies met sport, ge-zelligheid en lekker eten. Onlangs maakten we nog een prachtige fietstocht in de buurt van Nij-megen, samen met onze partners. Het was op-nieuw een geslaagde dag.
Inmiddels zijn we allemaal rond de 66 jaar en kijken met veel plezier terug op onze tijd bij Jong Nederland. Hopelijk beleven ook toekomstige generaties daar net zulke mooie jaren. Want uit-eindelijk draait het niet alleen om prestaties of bekers, maar vooral om kameraadschap en ple-zier.
Die vriendschapsband is het waardevolste wat we hebben overgehouden. En die is tot op de dag van vandaag gebleven.
september 2025
Boven v.l.n.r. Johan van Doormaal, Ad Hendrikx, Peter Timmermans, René Staps, Perry van Bijsterveldt. Onder Ad Basten, Wil Schepens, Wim van Hoof.
René Staps maakte geen deel uit van het team dat natio-naal kampioen werd. Hij was wėl lid van de seniorengroep waar het winnende team toe behoorde, maar mocht niet meedoen omdat hij 18 jaar oud was. De leeftijdsgrens was 17. Bovendien mocht een team uit niet meer dan 7 personen bestaan.
Meer lezen over Jong Nederland Diessen:
In Hers en geens deel 32 (2024) is het artikel ‘Jong Nederland in vroeger dagen’ opgenomen. De vereniging die lange tijd bekend stond als ‘de jeugd’ is sterk geworteld in de Diessense samenleving. Ad Reijrink be-schrijft de club voor jongens vanaf de oprichting van de Jonge Wacht in 1940 tot de beginjaren van Jong Nederland in de jaren ‘60.
Het artikel ‘Avontuur verbindt – 85 jaar Jong Nederland’ in deel 33 (2025) is daar een vervolg op. In deze uitgave is een verkorte uitgave van bovenstaand artikel opgenomen. Ad van Korven schetst het wel en wee van deze belangrijke Diessense jeugdvereniging. Hij zet de ontwikkeling van de vereniging daarbij in het perspectief van bredere veranderingen in de samenleving.
In deel 12 (2004) staat “Nomadenbestaan en sprekende stenen: Onderkomens van de jeugdbeweging”. Tijdens de opening van de Bolster sprak burgemeester Reinders de woorden: “Aan het nomadenbestaan van Jong Nederland is een eind gekomen.” Ad van Korven volgde de trektocht langs de onderkomens van de jeugdbeweging.
Reactie plaatsen
Reacties